یکی از گمشده های انسان ارامش است . انسان برای بدست اوردن ان چه تلاشها که نکرده

* از بزرگ ترین بلا ها ی زندگی ما انسانها اضطراب است : عوامل اضطراب  چهار تاست

1.ایند ه تاریک  ومبهم

2.عوامل طبیعی و دشمنان

3.تصور پوچ و بی هدف

4.گناه و دنیا پرستی

راه علاج را قران  بیان نمودنند  وان ایه سوره رعد 28 : الا بذکر الاه تطمئن القلوب

ابی عبدالاه علیه السام در اخرین ساعت نبرد چهره اش مبارکش نوارنی تر  میشد چون

به ارامش ابدی نزدیک میشد  وان رضوان الهی است

از کسانی مباش که بدون عمل صالح به اخرت امید وار است* وتوبه را با ارزوهایی

درازبه تاخیر میاندازد *در دنیا مثل زاهدان سخن میگوید اما عمل اش مثل دنیا پرستان

است *دیگران را پرهیز میدهد اما خودش پروا ندارد *نیکوکاران را دوست دارد اما

رفتارشان را ندارد * گناهکاران را دشمن میدارد اما خود یکی از انهاست *اگرتندرست

شد سرگرم خوشگذرانی  و اگر بیمارشد پشیمان است * اگر مصیبتی به اورسد ناامید

واگر پیروز شود مغرور 

دوستان گرامی بیایید اعمال خود را محاسبه کنیم این ها میزان اعمال ماست

منتظر انتقاد و پیشنهاد شمایم

    نهج البلاغه حکمت 150 ص/663

ای مردم بهترین ومحبوب ترین شما کسی است که خدا او را

در پیکار با نفس یاری داده * وان کسی است که لباس زیرین او اندوه

ولباس رویین او ترس از خداست و چراغ هدایت در قلبش روشن است

وحقایق دنیا را با چشم دل نگریسته وپیراهن شهوت رااز تن بیرون کرده

وان که هوا را کشته یا با ان در حال نبرد است وقران واهل بیت را رهبر دانسته    نهج البلاغه خطبه 87 -ص147 

حرف دل با مولا علی :ای مولا *دست ما را بگیر که این دست همان هست که هست* سالها در پی طفلان تو بر سر زده است          

به ذره اگر گر نظر بو تراب کند             به اسمان رود و کار افتاب کند

ای بند گان خدااز عبرتهای سودمند پذیرید

واز ان چه که با بیان رسا شما را نهی کرده بپرهیزید

انچان که گویا چنگال مرگ درپیکر شما فرو رفته و سختی های مرگ اغاز

شده وهمه به سوی قیامت سوق داده میشوید

خطبه 85 /ص143 نهج البلاغه

در عزت و ناز دنیا بر یکدیگر بیشی نگیرید و فریب زینت ان مباشید

فریب زینت ان را مخورید *  زیرا عزت نابدار است و رنج ان بایان بذر *

ایا نشانه هایی  از گذشتگان بر جای مانده که شما را از دنیا برستی

باز دارد * به هوش باشید مرگ نابود کننده شهوات وارزوهای دراز است

بس بیشتر یاد کنید تا بیشتر عبادت کنید

نهج البلاغه خ 100/ص185